เรื่องราวของฉัน

[Tawanida]

เราเป็นอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำพวกเราเป็นคนขี้อาย ปราศจากความมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนฝูงรวมทั้งคนที่อยู่รอบข้าง จนเราไม่อยากไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แต่บ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุดเนื่องจากครอบครัวชอบต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดอยากได้เราเลย พอเพียงถึงช่วงปิดภาคการศึกษาเราเริ่มมีลักษณะใจลอย พูดน้อย ไม่ได้พอใจคนรอบข้าง ทุกๆวันเราก็เล่นเพียงแค่โทรศัพท์ไม่ค่อยทานข้าว พวกเราอยู่อย่างงั้นต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าเราเริ่มแปรไป แม่ก็พูดว่าพวกเราติดแต่ว่าโทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้โง่อยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับเพื่อการเรียนมากมายแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแต่ข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน เราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "คุณใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" เรารู้สึกเสียใจ  กระทั่งเกือบร้องแต่พวกเราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะพวกเรา แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่รู้เรื่องควรทำยังไงกับชีวิต จนปัจจุบันนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]